Wat een prachtig vak is dit toch…
Vandaag weer gemerkt hoeveel lagen persoonlijke connectie eigenlijk heeft. In dit prachtige vak van coaching draait connectie zo om het gebruiken van al je zintuigen. Hoe iemand vorderingen maakt hoor je aan de woorden die worden gekozen, voel je in de emotie die men toont en ervaar je in de energie die iemand uitstraalt.
In een eerste gesprek ontbreekt het veelal volledig aan connectie met het eigen Intro; tranen worden sterk ingehouden, de spiegel is te groot om in te kijken en woorden zijn er duidelijk te veel, om orde te scheppen in de chaos.
Maar dan zie je in sessie nummer twee ineens de berusting in de hangende schouders, de acceptatie in de simpele woorden “ik mag” en de kalmte van de ziel in de ogen.
In sessie nummer drie volgt langzaamaan het eerste gevoel van vertrouwen. De houding is alweer wat rechtop, de woorden “het lukt me om…” klinken en de energie draagt zachtjes de schouders.
In sessie nummer vier is daar dan weer het moment van hoop. De schittering komt weer in de ogen doordat het eigen Intro weer enigszins zichtbaar is, de woorden worden “ik wil” en de lach op het gezicht blijft hangen als je aan het einde afscheidt neemt.