Hallo allemaal,
Zoals aangegeven hou ik jullie op de hoogte van mijn Zelf Safari.
Ik wil jullie even laten weten dat ik zo blij ben dat ik hiermee gestart ben. Ondanks dat je zelf al veel weet, is het zo fijn om eens echt met jezelf aan de slag te gaan.
Ik leer enorm veel, al is het alleen maar doordat ik zaken hardop kan uitspreken: hoe ik me voel, wat ik ervaar en hoe ik erover denk! Vorige week - tijdens de eerste Zelf Safari sessie - vroeg Saskia mij waarom ik momenteel zo uitgeput raak en waaraan ik merk dat ik de momenten van “overbruggende” inspanning steeds minder lang kan volhouden.
Dit is wat ik haar daarover vertelde…
Al sinds jonge leeftijd heb ik altijd de touwtjes in handen. Als middelste uit een gezin van drie kinderen met ondernemers als ouders is verantwoordelijkheid nemen en dragen “my middle name” geworden en komt “opgeven” in mijn woordenboek niet voor. Die attitude heeft me ver gebracht.
Door onze gezinssituatie ontwikkelde ik tevens de kracht om altijd focus te houden op wat er gebeurt in de wereld om je heen…
Zo ben ik een jongleur met meningen, ideeën en belangen van anderen.
Als een slingeraapje zweef ik door de belangen van alles en iedereen en weet hoe ik die dan (met behoorlijk wat kunst en vliegwerk) succesvol kan verbinden bij het behalen van mijn einddoel. Hoe ik dat doe? Door mijlenver vooruit te kijken en me tot in de kleinste details voor te bereiden, om vervolgens met een oneindige energie, een flinke dosis oplossingsgerichte creativiteit en een sky high level van controle focus op mijn doel te behouden.
Je wilt echter niet weten hoeveel energie me dat iedere dag weer kost. Laat staan dat ik je ga vertellen wat het aantal arbeidsuren is dat ik nu per week draai om dat level van controle en verbinden steeds weer vol te houden.
En nog kan ik niet tevreden zijn met het eindresultaat, want o jee als er maar een grammetje aan kritisch Jungle geluid (van mezelf of van een ander) voorbij komt, dan kan ik wel onder een steen kruipen…
Die kritische Jungle geluiden hebben me aan de ene kant ver gebracht. Ze dagen me altijd uit om meer te willen, beter te worden en verder te gaan. Zo kwam ik ook aan deze superleuke baan. Maar momenteel put ik me uit, slaap ik niet van het gepieker en begin ik me onveilig te voelen in mijn omgeving. Ik ben super alert op alles wat er om me heen gebeurt en wat er mis kan gaan. Hierdoor begin ik het contact met mezelf volledig te verliezen…
Saskia bedankt me voor mijn openheid en geeft aan dat ze denkt dat het tijd wordt om een eerste oefening te doen. Daarvoor heeft ze een aantal zaken nodig, waardoor ze me even alleen wil laten op het prachtige bospad. Snikkend tussen mijn inmiddels losgebroken tranen door kijk ik haar aan. Ze geeft me een zakdoek en vraagt ze of het oké is als ze mij even op mezelf laat. Dat moment van waardering voelt alleen al fijn. Dat ze me deze vraagt stelde, geeft me echt het gevoel van gezien en gehoord worden. Ik knik bevestigend, waarna ze tussen de bomen verdwijnt om even later met een aantal lange takken uit het bos terug te komen.
Ik ben erg benieuwd wat we gaan doen? Maar dat vertel ik volgende week.
Nu eerst even op adem komen…
Tot snel!
Anne-Linde
Comments